|
WOENSDAG 24 JUNI 2015 (km. 120.733)
Het ontbijt was vandaag weinig spectaculair en nadat we de spullen in de auto hadden gelegd, verlieten we Runavík. We namen nu de snelst mogelijke route naar Tórshavn (we zagen het bijna liggen, daar aan de overkant van de fjord, maar helaas moesten we er zo’n 60 kilometer voor omrijden... Gelukkig kregen we er weer mooie uitzichten voor terug). Inmiddels hadden we een betere kaart van Tórshavn dan toen we er aankwamen en zonder problemen vonden we een fijne parkeerplaats nabij het centrum. We liepen een klein kwartiertje en toen stonden we al bij de Tourist Information - Tórshavn is dan ook de kleinste van alle Europese hoofdsteden. We begonnen onze stadsverkenning in de haven. Helaas ging het steeds harder regenen, dus we besloten eerst maar koffie te gaan drinken in Kaffi Huseđ. Daar hadden ze ook lekkere taart, trouwens... Na de koffie regende het nog steeds, maar de intensiteit nam af en dus wandelden we geruime tijd door Tinganes, het oudste stukje Tórshavn. Er stonden schetige rode en zwarte huisjes, soms met grasdak, en we vonden allerlei tussendoorsteegjes en geheime binnenplaatsjes. Erg leuk. 
De regen hield nu ook op en we wandelden verder, naar het oude fort met een vuurtoren bovenop. Daar hadden we fraaie uitzichten op de stad. Op onze stadsplattegrond zagen we nog een bezienswaardigheidsicoontje en daar liepen we nu naartoe. Wat het precies was, werd ons helaas niet duidelijk; we kwamen in een park waar enkele grote rotsblokken lagen. Wellicht weer iets Vikingachtigs? Het parkje was verder wel mooi; vol met bomen, die we op de rest van de eilanden eigenlijk niet gezien hadden, behalve her en der eentje in een tuin. Op een bankje zaten we even met boek & banaan, en daarna liepen we weer terug naar de haven. Na nog een rondje Tinganes keerden we terug naar de auto en we reden naar het Smyril-terrein. Nog geen veerboot te zien, maar we mochten wel inchecken. Ik moest wederom Remco & auto verlaten, maar dat deed ik pas toen het jongetje langskwam om te vertellen dat dat moest; de boot kwam vrij laat aan en ik mocht om iets voor zessen de boot op. Ik vond de hut snel genoeg, maar de deur stond open en die kreeg ik vanaf buiten niet dicht - niet handig als al je spullen erin liggen. Mijn sleutelkaart gaf een rood lampje. Zuchtend pakte ik al mijn spullen weer op en legde de situatie voor aan een van de informatiemeisjes van de zevende etage. Zij liep meteen mee en constateerde dat de deur inderdaad niet meewerkte - ze ging de handyman inschakelen en voor mijn sleutelkaart moest ik even langs de receptie om hem opnieuw in te laten regelen. Door deze exercitie kwam ik te laat aan dek om Remco het schip op te zien rijden, boeh. In de hut terug pakte ik maar even mijn boek en even later kwam Remco aan. We gingen meteen maar eten, ondertussen genietend van de prachtige uitzichten op de eilanden; lang leve de raamplaats! Na het eten bekeken we de kliffen ook nog vanaf dek en zagen zo Gjógv, Eiđi en Tjřrnuvík weer liggen, net als Risin en Kellingin. Mooi! 
Daarna meldden we bij de receptie dat onze badkamerafzuiger nogal heftig afzoog, en de handyman kwam ernaar kijken. Hij kon het helaas niet verhelpen, al deed hij zijn best en vond hij het zelf duidelijk wél geslaagd... We relaxten nog wat en gingen toen slapen op de schommelende boot. |