|
ZATERDAG 27 JUNI 2015 (km. 121.288)
We stonden wat eerder op dan gisteren en mijn veronderstelling dat het ontbijt de moeite waard zou zijn, klopte. We aten er dus goed van en gesterkt konden we weer op pad. We begonnen met een Rother-wandeling in Kirkjubæjarklaustur, via een meer op een hoogvlakte naar een 'kerkvloer' van basaltkolommen. Het waaide gisteren al hard, maar vandaag was het helemaal - om met Remco te spreken - windkracht 23. We werden daardoor bijna van de hoogvlakte geblazen. Gelukkig waren er geen enge afgronden, zodat het voornamelijk lollig was als weer eens van ons pad geblazen werden. Woei! 
De noordse sternen leken er minder last van te hebben; die hingen gewoon stil op één plek. Bikkels. 
Na de kerkvloer liepen we het laatste stukje door een veld lupines met een watertje ernaast. Het was een perfecte plek voor allerhande steltlopers, zoals grutto's, wulpen, scholeksters en tureluurs. Ik leefde me even uit met de telelens. 
Bij de auto gekomen, besloten we de koffie nog even te bewaren en eerst naar Fjaðrargljúfur te rijden, een IJslandse canyon. Op de parkeerplaats bleek zelfs een wc te zijn, hoezee! Na de koffie klommen we naar de top van de canyon, met rotsmuren van 100 meter hoogte. Het was zeer indrukwekkend. 
Terug bij de auto dronken we de laatste koffie en we reden weer verder. We kwamen door uitgestrekte lavavelden - even aan het dikke mos voelen - en arriveerden in Vík. Daar aten we bij het eerste tankstation dat we tegenkwamen en toen wandelden we even naar het beroemde kerkje op de heuvel (bekend van miljoenen foto’s). 
Iets voorbij Vík namen we een zijweg en kwamen bij een zwart strand uit, met enkele bijzondere basaltformaties (en vele toeristen). Terug naar de auto komen bleek nog niet eenvoudig; die windkracht 23 hadden we pal tegen. Weer iets verderop namen we de volgende zijweg, naar Dyrhólaey, waar vele vogels nestelen. We zagen wel van alles vliegen, maar we konden onze fototoestellen in de storm niet eens stil houden... 
Bij de vuurtoren zagen we hoe een autodeur van onze buren op de parkeerplaats zo hard opengewaaid werd, dat het hele ding ontzet was. Gelukkig had ik al rekening gehouden met de storm en hield ik mijn portier netjes vast, maar voordat ik weer instapte, keerde Remco voor de zekerheid toch even de auto... Het was intussen alweer over zessen en we reden nu in één keer door naar Skógar, waar we incheckten bij Hótel Skógafoss en een kamer kregen met uitzicht op de waterval! We aten wat brood, hingen wat rond op de kamer, keken naar Kanye West op Glastonbury en toen gingen langzaam onze lichtjes uit. |