|
VRIJDAG 3 JULI 2015 (km. 122.373)
Het ontbijt was nogal een uitdaging vandaag. Onze kamer was al niet groot, maar de 'ontbijtzaal' moesten we met veel meer mensen delen en dat paste nauwelijks. Een belevenis, laten we het daarop houden. We wisten onszelf te voeden en daarna reden we naar Borgarnes om brood en nog wat andere zaken te halen bij de Nettó. Nu konden we echt op pad en we namen opnieuw weg 54, zodat we wederom langs Ensku Húsin kwamen en ik bedacht ineens dat ik ons handige doekje over de rail van het douchegordijn had laten hangen. Die haalden we meteen maar even op. We reden nu naar Eldborg, een oude vulkaankrater die beklimbaar is; dat deden we dus ook. 
Het laatste stukje (de opstaande rand zeg maar) was best een uitdaging, maar we hebben het gered. 
Iets verderop, bij Gerdðuberg, bezochten we een wand van basaltzuilen én de ietwat verlepte kerk Ytri-Rauðamelur (gezondheid). 
Nu bleven we iets langer in de auto zitten en we stopten pas bij het zwarte kerkje van Búðir. Mooi kerkje, en steeds blauwere lucht... we maakten van de gelegenheid gebruik er even te lunchen aan de rand van het lavaveld. 
Toen de boterhammen op waren, reden we door naar Arnarstapi, waar een soort natuurlijke brug van rotsen voor de kliffen lag. Het bleek ook een vogelwalhalla: overal meeuwen en stormvogels. 
Op de terugweg kwamen we in een kolonie sternen terecht die Remco aanzagen voor een kuikenmoordenaar en hem dus aanvielen. Het was - voor mij, erachter lopend - een vrij lollig gezicht. Weer reden we verder, naar Vatnshellir, waar we op tijd waren voor de 'cave tour' van 17.00. Onze gids bleek een droogkomische manier van vertellen te hebben en de lavagrot was ook de moeite waard.  Na de tour reden we het laatste stukje van vandaag naar Ólafsvík. Daar vonden we aan de doorgaande weg Hótel Ólafsvík (lang over die naam nagedacht, vermoedelijk) en we checkten in. We kregen een kamer in de annex aan de overkant van de straat toegewezen en deze bleek ongeveer vijf keer zo groot als de kamer in Ensku Húsin... verschil moet er wezen. We aten maar weer bij de plaatselijke grill (recht onder onze kamer), heerlijke fish & chips, en daarna liepen we een rondje door het dorp. Er bleek een of ander festival o.i.d. te zijn, waardoor elk stukje dorp met een andere kleur versierd was. Roze en geel hadden hun best gedaan, rood kon beter... We keerden terug naar het hotel, keken uit het raam naar de Zorbing-ende kinders en voerden verder niet veel meer uit. 
|