|
ZATERDAG 4 JULI 2015 (km. 122.566)
Rond kwart voor negen staken we de weg over voor het ontbijt. Helaas was een touringcar vol ons voor geweest, zodat alle lekkere broodjes in de handtassen waren verdwenen (lunch, altijd handig) en wij aan de toast moesten. Wij waren ernstig teleurgesteld (het ontbijt was nog tot tien uur, je verwacht dan niet dat je voor negenen al te laat bent). Na het karige ontbijt pakten we alles weer in de auto en reden naar Stykkishólmur. Onderweg kwamen we het Berserkja-lavaveld tegen, met extra stekelige lava. Stoer. 
In Stykkishólmur bekeken we de houten huisjes, maar het enthousiasme van de reisgidsen begrepen we niet. Misschien waren we te zeer verwend in Gjógv. We reden dezelfde weg terug - zagen nog een zeearend overvliegen, groot! - en sloegen toen af naar weg 56. Daar dronken we koffie met uitzicht op een lavaveld en wat vulkaanachtigen. 
Nu bereikten we vrij snel weg 54 en reden we naar Borgarnes (alweer? Ja, het alternatief was 'verharde weg' en daar zouden we er vandaag al genoeg van krijgen), waar we afsloegen naar de Hringvegur (1). Die bracht ons naar de afslag met weg 72, het schiereiland Vatsnes op. Ik wilde daar graag heen, omdat ik vorig jaar Hannah Kents boek 'Burial Rites' had gelezen, waar in de laatste ter dood veroordeelde in IJsland (1830) centraal staat - en deze Agnes Magnusdottír leefde hier. Na een paar zeehonden te hebben gespot, kwamen we bij Illugastaðir, de plek waar Agnes twee mannen zou hebben vermoord. 
De boerderij die er nu staat, is van 1927, en we vonden weinig terug van toen. Wel leuk waren de vele eidereenden met kleintjes, en ook nog wat tureluurs en sternen (minder agressief dan gisteren...). 
De volgende stop was Tjörn. Bij het kerkje daar liggen de twee geëxecuteerden begraven. We zaten inmiddels ontzettend in een zeemist (brrr) en daardoor werd alles nog stemmiger.  We rondden nu de noordkant van het schiereiland en iets verder zuidwaarts stopten we nog even bij Hvitserkur ('wit shirt'), opnieuw een versteende trol. Wel een fraaie, en we zagen ook de zon weer terug. 
We bereikten weg 1 weer en we stopten even later bij Þrístapar, de plek van de executies. De boekmissie was hiermee voltooid en we reden door naar de Blonde Doos (© Remco) aka Blönduós, waar we bij de Potturinn kaaspizza met rodebessenjam aten (verrassend lekker!), hoewel de serveerster haar best deed zo chagrijnig mogelijk te doen en ons liever kwijt dan rijk leek te zijn. Het was intussen acht uur en de hoogste tijd om ons hotel op te zoeken. Weg 1 leidde ons over een pas en daar kwamen we wederom in een dichte mist terecht (zicht minder dan 50 meter). 
Best spannend! Gelukkig bereikten we veilig Steinsstaðir, een ietwat shabby geval waar onze kamer 'gedekt' was voor één persoon. Oeps. Freddy (als ik het goed verstond) fikste het gelukkig snel en uitgeteld vielen we neer. Het was een mooie dag, maar wel met erg veel kilometers. |