VRIJDAG 19 JUNI 2009 (72.292 km.)
Om zeven uur stonden we naast ons leeglopende luchtbed (gepland, geen lek ditmaal) en we pakten alle spullen in de auto. De hemelsluizen bleven net lang genoeg dicht om alles enigszins droog in te pakken. We reden naar de TIC en boekten daar alvast tickets voor een boottochtje naar Staffa. De boot zou om 12.15 vertrekken vanuit Fionnphort en we begonnen om kwart voor tien aan de rit daarheen. We waren er al voor elven - ondanks de single road en vele uitwijkmanoeuvres konden we lekker doorrijden - en dus parkeerden we de auto naast het lunchstrandje van eergisteren. Daar dronken we de meegebrachte koffie op; ín de auto, want het regende weer eens. Iets na twaalven was het gelukkig droog en we zagen hoe de 'Ullin of Staffa' vanaf Iona richting ons kwam. We werden gewaarschuwd: landen op Staffa was al twee dagen niet mogelijk vanwege de harde wind, de hoge golven en de 'Atlantic swell' terwijl de tour die we geboekt hadden ons een uur op Staffa zou geven. Ter compensatie zouden we dan op zoek gaan naar papegaaiduikers (puffins). We krabden ons eens achter de oren - we hadden liever de tocht naar Staffa (vanwege de rotspilaren) én de Treshnish Isles (vanwege de puffins) gedaan, maar dat kostte twintig pond meer. Vonden wij het dan erg dat...? Nou, wij dachten van niet! Snel stapten we aan boord en we besloten uit voorzorg een plekje binnen aan het raam te zoeken. Dat bleek een goede zet: zodra we uit de schaduw van Iona waren, werden de golven bijzonder hoog en werden de moedigerds die op het dek zaten bijkans overspoeld. Hilariteit alom, et cetera. Lopen werd ook een probleem, zo had ik ineens een Amerikaanse dame op schoot: "A great way of making new friends!" Uhuh. Na een half uur schommelen en deinen kwamen we bij Staffa aan. Remco en ik hadden een déjà-vu-gevoel, want de legende is dat dit de andere kant is van het reuzenpad dat begint (of eindigt...) bij de Giant's Causeway in Noord-Ierland. De rotspilaren zagen er inderdaad vrijwel identiek uit. Wow! 
De schippers probeerden nog even of het aanleggen misschien toch zou lukken, maar het zat er niet echt in, dus zuchtsteun, dan maar naar de gekleurdsnaveligen. We voeren om Staffa heen en voilà, honderden van de bollies op het water! 
Maarten en ik leefden ons wederom goed uit met de telelens en we wisten ze goed vast te leggen. Hoera! 
Intens tevreden aanvaardden we de terugtocht. Helaas waren de golven niet minder geworden en deed mijn maag *wiebel*. Gelukkig hield ik alles binnen, maar een meisje verderop was minder blij en gooide haar maaginhoud in een Bootstasje (met daarop de tekst 'Feel good'... ocherm!). Mjum. Eindelijk kwamen we weer bij Iona en konden we opgelucht ademhalen. 
Maar eh, we legden ook áán op Iona... Verward stapten we van de boot; we zouden toch teruggebracht worden naar Mull? "Dit is Iona!" Ja duh, maar daar wilden wij niet heen. Althans, nu niet, we hadden nog een veerboot te halen! "Stap dan maar weer in," en we werden alsnog keurig afgezet in Fionnphort. Vrolijk stapten we in de auto en we haalden de veerboot van 17.00 met gemak. In Oban kochten we vast kaartjes voor de volgende veerboot en we sloegen proviand in bij Tesco. Daarna reden we naar de Gallanach-camping net buiten Oban, waar we alleen de absoluut noodzakelijke spullen uit de auto haalden en in sneltreinvaart de tent opzetten. Nu hadden we trek, dus we reden terug naar Oban. De Oban Inn bleek helaas gesloten (en een bordje op de deur meldde dat er binnen écht niets meer viel te halen), dus zochten we verder. Bij het Rowantree Hotel vonden we een tafeltje en het eten bleek ook nog eens erg lekker. Bovendien waren ze snel, dus de honger werd vlug gestild. Met gevulde maagjes stonden we weer buiten en we keerden terug naar de tent, waar we meteen maar naar bed gingen, want... |